(Publicado
en 09/02/2016 no antigo blogue "escumaevento. bligoo.es")
O concepto de chabola nunha metrópole remítenos á imaxe ingrata do fogar marxinal erguido á presa botando man das miserias que a cidade pon fora de si. Porén, unha chabola rente ao mar é outra cousa. Unha chabola rente ao mar é, na sua idea máis tradicional, o espazo en terra firme dende o que se presta iso que agora se deu en chamar apoio loxístico a unha embarcación pesqueira. No seu interior gárdanse e revísanse as artes que están en desuso nese intre da tempada. Xeitos, volantas, brexas... agardan recollidos quén sabe se un cambio de lúa ou de vento para sairen de novo ao mar. E pode que os mais salientábeis e asiduos visitantes das chabolas sexan as redeiras, habilidosas mulleres de calquera idade, destras en poñer precisas puntadas de sutura na ferida aberta de calquera aparello.
Antes de que a Xunta dese en facer para uso dos armadores asépticas dependencias de deseño funcional nas inmediacións dos peiraos ou nos propios portos, as chabolas adoitaban emprazarse nos baixos das vivendas, nas rúas dos pobos. Fidel a esa tradición, xusto debaixo da miña casa hai unha, coa súa correspondente redeira a traballar noite é día. Mais non é un alpendre corrente. É unha chabola importante composta de dous andares, con baixo e entrechán, concurrida a cotío por moita xente.
Cando entro na Chabola —a partires de agora xa lle imos poñer o "C" en maiúscula—, na primeira hora da mañá, a nosa redeira xa está alí, ao rente mesmo da entrada. Ocúpase na reparación do aparello que pende dun cravo da parede, protexida pola súa bata de flanela do relente que se cola pola porta vidreira cada vez que entra ou sae algún dos moitos parroquiáns que visitan o lugar. Reparo nela mentres poño azucre no meu primeiro café con leite do día. Semella estar ao seu, o ollar fixo na agulla que porta o fío, co auxilio das gafas para ver de cerca. Está ao seu, pero... cada vez que a miro pregúntome onde estará o seu pensamento. Tal vez sexa a dona ou a nai do armador dono da peza na que está a traballar, e a súa preocupación sexa soamente decidir que prato de tarteira cociñar para o almorzo. Pode que sexa así, e os seus días se sucedan placidamente, dese xeito. Ou pode que non...
Polo medio do día, o local énchese de xente enfeitizada polo recendo anunciador de pucheiros cabalmente gobernados que chega dende o fondo do entrechán. Na repouso do aperitivo vólvome a fixar na redeira que segue a estar alí, a dar puntadas, coma se nada... Que haberá trais dese sorriso seu, que non quer ser nin deixa de ser, enigmático como a dun cadro renacentista...? Se cadra o seu pensamento anda perdido nalgún afastado retrinco da memoria, na ausencia dun ser querido presaxiada polo asubío do vento nunha escura noite de temporal...
Tralo solpor a Chabola é un foro destendido onde se está a falar de todo un pouco. O debate vai e ven do fútbol á política pasando polos mentideiros da vila. A redeira escoita e cala. Traballa en silencio, aínda non pousou a tesoira que desde pola mañá sostén na man. Por onde voa o seu pensamento nesta hora da fin do día? O seu sorriso ten agora un aquel de melancolía. Pode que lembre un remoto día de festa despois da procesión, cando sendo case unha nena aquel rapaz garrido que tanto lle gustaba a convidou a bailar...
Un tal Ramón, de Bilbao, que me agarda cada día na Chabola faime unha confidencia de amigo. "Fíxate que ao rente da redeira hai unha sinatura. É do Dani Kaxete. Pregúntalle. El foi quén trouxo a redeira, e saberá mellor que ninguén, se cadra, en que pensa a muller..."
